قدس آنلاین: نباید آن را کوچک شمرد؛ کاری دشوار و مهم به فرجام رسیده است. روزه‌داری، عبادتی دیگر است؛ اخلاص، همراه بودن با کار و حضور در جریان زندگی و دریغ داشتن جرعه‌ای آب از خود در میانه روزی گرم، از ویژگی‌های این ریاضت شرعی است. شیطان‌ها به بند کشیده شده و تو در نبردی سخت با نفس خویش که آن را جهاد اکبر (نک به: مفید، الاحتصاص، ص۲۴۰) خوانده‌اند، زمانی نه چندان اندک را پشت سر گذاشته‌ای.

به افطار می‌رسیم، لحظه‌ای که امام صادق(ع) درباره آن می‌فرماید: روزه‌دار را دو شادی است؛ یک شادمانی به هنگام باز کردن روزه‌اش و سُروری [دیگر] در دیدار پروردگارش. (کلینی، الکافی، ج۴، ص۶۵) همچنین به او بشارت داده‌اند که به پاس این مجاهدت، دعایش در هنگام افطار، مستجاب خواهد بود. (طبرسی، مکارم الاخلاق، ص۲۷) باید مراقبتی بیشتر داشت و این همه را از عنایت و توفیق او دانست. باور داشت که:

من به سرچشمه خورشید نه خود بردم راه/ ذره‌ای بودم و مِهــــر تو مــرا بالا برد

همه یاران به سر راه تو بودیم ولی/ خـــم ابروت مــرا دید و زمن یغمـا برد (از سروده‌های علامه طباطبایی)

حضرت امام علی بن موسی الرضا(ع) در سخنی دلنشین، هم آموخت که روزه‌داری، توفیقی الهی است و هم مژده داد که رسیدن به این باور، جبران کاستی‌ها و آسیب‌هایی است که ممکن است به عملی عبادی وارد کرده باشیم و فرمود: هر که در هنگام گشودن روزه‌اش بگوید: «اَللّهُمَّ لَکَ صُمنا بِتَوفیقِکَ وَ عَلَی رِزقِکَ أَفطَرنا بِأمرِکَ فَتَقبَّلهُ مِنّا وَ اغفِر لَنا، إنَّکَ أَنتَ الغَفورُ الرَّحیمَ»؛ خدایا! به توفیق تو برای تو روزه داشتیم و با روزی تو، به فرمان تو روزه گشودیم، پس آن را از ما بپذیر و ما را بیامرز، که تو تنها آمرزنده مهربانی. خداوند، هر کاستی که به سبب گناهانش به روزه خود وارد کرده باشد، خواهد آمرزید. (صدوق، فضائل الاشهر الثلاثه، ص۹۷)

انتهای پیام/